“Ze zetten vroeger alles op alles om maar iets te voelen” – een uitspraak die een diepe waarheid bevat over de menselijke drang naar sensatie en emotie. In een wereld die steeds meer gericht is op instant bevrediging en oppervlakkige prikkels, is het geen verrassing dat mensen in het verleden soms tot het uiterste gingen om iets te voelen – om levend te zijn, om te voelen dat ze er toe deden.
Vroeger, toen het leven misschien minder comfortabel was en de mogelijkheden beperkter waren, zochten mensen hun sensaties op andere manieren. Ze namen risico’s, gingen op avontuur, streden voor gerechtigheid of stortten zich in gepassioneerde liefdesrelaties. Ze zochten naar spanning, naar opwinding, naar emoties die hen uit de alledaagse sleur haalden en hen het gevoel gaven dat ze echt leefden.
Maar waarom deden ze dat? Waarom zouden mensen bereid zijn om alles op het spel te zetten voor een moment van intens gevoel? Een deel van het antwoord ligt wellicht in de menselijke behoefte aan verbinding – met elkaar, met de wereld om ons heen, met onszelf. Door intense emoties te ervaren, voelen we ons meer levend, meer aanwezig, meer verbonden met het leven en met elkaar.
Maar er schuilt ook een duistere kant aan deze drang naar sensatie. Soms gaat het niet om de positieve ervaring van het voelen, maar om de noodzaak om te ontsnappen aan de pijnlijke realiteit van het bestaan. Mensen kunnen verslaafd raken aan spanning, aan gevaar, aan adrenaline – niet omdat ze iets willen voelen, maar omdat ze juist iets willen vermijden.
In onze hedendaagse samenleving lijkt het erop dat we nog steeds dezelfde drang naar sensatie hebben, alleen uiten we die op andere manieren. We zoeken onze kicks niet langer in gevaarlijke avonturen of gepassioneerde romances, maar in binge-watching van series, in online gamen, in social media likes. We willen nog steeds iets voelen, maar we doen dat op een meer gecontroleerde, geïsoleerde manier.
Misschien is het tijd om terug te keren naar de essentie van het voelen – om echt contact te maken met onze emoties, met onze verlangens, met onze angsten. Misschien is het tijd om ons niet langer te verschuilen achter schermen en schijnveiligheid, maar om de confrontatie aan te gaan met onszelf en met elkaar. Misschien is het tijd om weer alles op alles te zetten om echt iets te voelen – om echt te leven.